Het echtpaar Arend en Bertha Slagveld leeft zeer teruggetrokken en doet voor geen mens meer open. Dat wekt de nodige onrust en argwaan: zou er iets met ze aan de hand zijn? De buurt maakt zich ongerust, evenals de politie en kinderen van het echtpaar. Op hun herhaald kloppen en aanbellen wordt niet gereageerd, dus forceert men de deur om te zien wat er aan de hand is. Eigenlijk is er helemaal niets aan de hand. Bertha en Arend willen het liefst zo veel mogelijk met rust gelaten worden, maar dat schijnt niet te mogen. Wijkagent Zedenhuis betreedt het pand, in verwachting een drama aan te treffen. Dat valt erg mee. Geen lijk, geen collectieve zelfdoding, maar een wat ouder echtpaar dat contacten liefst zo veel mogelijk mijdt. Want overstelpt door berichten in de media, over berovingen, insluipingen, verkrachtingen en wat al niet kiezen de Slagveldjes voor een ommuurd bestaan. Is het echt zo erg of zien Bertha en Arend spoken? Ondertussen zijn ook de vier dochters van het echtpaar gealarmeerd en zij spoeden zich naar het huis van hun ouders. Er komt een hoop oud en nieuw zeer bovendrijven als ouders en kinderen het met elkaar aan de stok krijgen. Want Amanda, Amalia, Anneke en Annet zijn ook benieuwd naar hun mogelijk erfdeel, bij overlijden van hun ouders. Dat blijkt tegen te vallen, en daardoor neemt de warme belangstelling van de meiden voor het wel en wee van hun ouders zienderogen af. De rollen van de vier dochters zijn in- en uitwisselbaar, dit ter beoordeling van de regisseur. Het ene verwijt haalt het andere uit, en zo komen wij heel wat actuele gegevens te weten over de familie Slagveld. Of we dat allemaal willen weten wordt ons niet gevraagd, maar veel opmerkingen en situaties zijn aan het dagelijks leven, dat we allemaal kennen, ontleend. Dat geeft soms een wrang beeld van herkenning. Met soms aan cynisme grenzende opmerkingen over een verkillende wereld waarin het individualisme hoogtij viert. Iedereen heeft wel een of meer argumenten waarom iets niet gedaan is, of nagelaten. En al die argumenten klinken op zichzelf best redelijk. Maar de vraag blijft: in hoeverre moeten ouders zich met hun kinderen bemoeien, of de kinderen met hun ouders? Volgt er ook nog een verwijzing naar de jaren ’70, flower power, love and peace. Er is veel veranderd. In dit stuk gebruikt de auteur diverse actuele gegevens: langer doorwerken tot je pensioen krijgt, de crisis. Het stuk ‘’oude mensen doen nooit open’’ biedt geen oplossing, maar signaleert wel een probleem, en zet de toeschouwers aan het denken.
Waarom Toneeluitgeverij Vink?
Keuze uit een groot aanbod
Bestel gemakkelijk online
Snelle levering
Bestellingen snel bij u bezorgd
Persoonlijke service
Wij staan graag voor u klaar!
Stel uw vraag
Loading...
Let op!
Wilt u aangeven mbt welke eerdere bestelling/factuur deze (na)bestelling betrekking heeft? Bestelling is anders niet mogelijk. Bel voor informatie eerst 072 5112407 Toneeluitgeverij Vink.
Ridders