Details van dit toneelstuk

Een weduwe heeft via een kennis vernomen dat er regelmatig mensen in het park komen die net als zij opgegroeid zijn in de omgeving van haar jeugd. Zij is op zoek naar gezelligheid. Alleen is maar alleen. Ze hoopt enkele personen te ontmoeten waarmee ze wat herinneringen kan ophalen. Zodra ze plaats neemt op een bankje in het park is de sfeer verre van gezellig. Dat er onderlinge strijd is tussen de personen die daar zitten mag wel duidelijk zijn. Zij voelt zich bijna te veel. Het ijs wordt pas gebroken als er een paar anderen langs komen. Een ervan herkent ze onbetwist uit haar kleuter jaren. De vraag is of haar herinneringen overeenstemmen. De man naast haar op het bankje heeft eigenlijk geen zin in wat aanspraak. Ineens komt hij tot het besef dat zij meer is dan alleen maar een meisje uit hun buurt.

Ps.: Mocht men dit met wat jongere mensen willen spelen. I.p.v. ouderen kunnen zij het misschien over hun opa’s en oma’s hebben die deze herinneringen doorgaven, al vergt dat wat aanpassingen.